Osnivanje beogradskog pozorišta, poznatog kao Atelje 212, pedesetih godina 20. veka izazvalo je brojne polemike i otpor među građanima. Dok su jedni smatrali da je neophodno izgraditi osnovnu školu na mestu starih zgrada u Svetogorskoj ulici, drugi su podržavali ideju o pozorištu. Diskusije su se vodile o tome da li je lokacija pogodna za takvu instituciju, a mnogi su se plašili da će pozorišna zgrada biti „zagušena stambenim blokovima“.
Atelje 212 je zvanično osnovan 12. novembra 1956. godine u prostorijama „Borbe“ u Dečanskoj ulici, gde je prva predstava bila „Faust“ u režiji Mire Trailović. Grupa umetnika koja je pokrenula ovaj projekat imala je ambiciju da predstavi avangardne komade, što je bilo u suprotnosti s pristupom drugih beogradskih pozorišta. U Ateljeu su prvi put u Istočnoj Evropi igrali „Čekajući Godoa“ Semjuela Beketa, a kasnije i dela drugih avangardnih pisaca poput Sartra i Joneska.
Prvi rukovodioci pozorišta bili su Radoš Novaković i Bojan Stupica, dok je Mira Trailović ubrzo postala upravnik. Ubrzo, 1964. godine, pozorište se preselilo u novu zgradu koju je projektovao Bojan Stupica. Ipak, put do nove zgrade bio je pun prepreka. Na zborovima stanara diskutovalo se o mogućim negativnim posledicama izgradnje pozorišta, a mnogi su se protivili ideji da se ona gradi u već naseljenom delu grada.
Jedna od glavnih primedbi građana bila je da pozorišta treba da se nalaze na slobodnijim prostorima koji omogućavaju lakši pristup i doživljaj atmosfere pozorišta. Takođe, zagađenje i nedostatak parking prostora dodatno su otežavali situaciju. U to vreme, jedina škola u okolini radila je u tri smene, što je takođe ukazivalo na potrebu za dodatnim obrazovnim institucijama.
Uprkos tim izazovima, izgradnja pozorišta je započela, a arhitekte Bojan Stupica i B. Marković su osmišljavali projekat. Zgrada je prvobitno nosila naziv „Kamerna scena i eksperimentalno pozorište Atelje“, a njena prednost bila je fleksibilnost koja je omogućavala prilagođavanje različitim vrstama predstava. Zgrada je imala mehanizam za obrtanje scene i krov koji se mogao otvoriti tokom leta.
Planirano je da se u zgradi izgrade restorani i barovi povezani s pozorištem, čime bi se obogatio kulturni život Beograda. U to vreme, Atelje je trebalo da postane centar kulturnih dešavanja i eksperimentisanja sa pozorišnom umetnošću. Zgrada je trebala da koristi modernu tehniku i scenske efekte, čime je postala pionir u pozorišnoj arhitekturi glavnog grada.
Kroz svoju istoriju, Atelje 212 je prolazio kroz tri ključna perioda: prvi u zgradi „Borbe“, zatim zlatno doba pod vođstvom Mire Trailović, i period pod upravom Ljubomira Mucija Draškića. Danas se smatra jednim od najvažnijih pozorišta u Srbiji i stubom kulture. Zgrada je rekonstruisana između 1988. i 1992. godine i više ne liči na originalni projekat iz 1964.
Naziv „Atelje 212“ nije slučajan; broj 212 označava broj stolica u prvoj sali, što je odražavalo ambiciju osnivača da stvore jedinstveni pozorišni prostor. Danas, Atelje 212 ostaje simbol inovacija u pozorišnoj umetnosti, nudeći Beograđanima različite kulturne sadržaje i predstave koje su oblikovale i nastavile da oblikuju kulturnu scenu Srbije.
