U hramu posvećenom Svetim ravnoapostolnim caru Konstantinu i carici Jeleni u Ivanjici, na dan njihove crkvene proslave, sabrani narod Božiji, sveštenstvo i monaštvo uzneli su zahvalnost Gospodu kroz svetu liturgiju koju je služio mitropolit žički Justin. Ova proslava nije bila samo liturgijska manifestacija, već i snažan podsetnik na korene hrišćanske vere, na temelj Crkve koji je postavljen Krstom i Vaskrsenjem.
U liturgiji su, pored mitropolita Justina, sasluživali arhimandrit Timotej, iguman manastira Vaznesenja, protojerej-stavrofor Gmitar Milunović, arhijerejski namesnik moravički, protojerej Dragan Stević, namesnik požeško-ariljski, kao i protojereji Milan Luković i Aleksandar Jevtić. Ovaj skup je predvodio jerej Mladen Milivojević, starešina hrama, koji je dočekao sve prisutne u služenju. Liturgiji su prisustvovali i đakoni Stefan Simić i Aleksa Grujičić, dok je bogosluženje ulepšano pevanjem sestrinstva manastira Kovilj i protopsalti Ivana Trajkovića, donoseći nebeski sklad u svakom otpevanom stihu.
Mitropolit Justin se u svojoj besedi obratio vernicima s toplim i poučnim rečima o značaju Prvog Vaseljenskog sabora, na kojem je car Konstantin, kao prvi hrišćanski vladar, postao stub vere i zaštitnik Crkve. „Smireno i s ljubavlju prihvatimo nauku Hristovu, kao što je silom Časnog i Životvornog Krsta car Konstantin pobeđivao sve neprijatelje. To verovanje drži našu veru i našu Crkvu do dana današnjeg“, poručio je mitropolit, pozivajući na istrajnost u veri u vremenu izazova.
Proslava u Ivanjici nije bila samo liturgijsko sabranje, već i susret zajednice u kojoj se vera pretače u život. Ime cara Konstantina i carice Jelene urezano je u temeljne stranice crkvene istorije, ali i u srca svakog hrišćanina koji nosi Krst s nadom i mirom. Oni koji su toga dana ispunili hram poneli su kućama ne samo blagoslov, već i obnovljenu snagu da budu hristonosci u svakodnevici.
U duhu jedinstva, molitve i zahvalnosti, proslava je zaokružena trpezom ljubavi, gde se nastavilo sabranje u bratskoj radosti. U danima kada se sećamo svetih začetnika slobode hrišćanstva, ovakva liturgijska slavlja podsećaju nas da vera nije samo istorijsko nasleđe, već živa Reč Božija u srcima vernih.
Ova hramovna slava u Ivanjici doprinela je jačanju zajedništva među vernicima, ali i podsećanju na značaj tradicije i istorije hrišćanstva. Hramovi, kao mesta okupljanja i duhovnog osnaživanja, igraju ključnu ulogu u očuvanju identiteta i vrednosti zajednice.
Na sličan način, u Segedinu je proslava hramovne slave postala događaj ispunjen dubokim duhovnim značenjem. Tokom svete liturgije, osvećenja novog zvona i nastupa srpskih đaka, vernici, gosti i prijatelji Crkve su se okupili u snažnoj poruci nade, zajedništva i očuvanja identiteta.
S druge strane, manastir Ježevica je na dan kada Crkva slavi Prenos moštiju Svetog Nikolaja zasijao u punom liturgijskom sjaju. Vladika Justin je služio svetu liturgiju, uz osvećenje novih ikona, čime je dodatno pojačano molitveno sabranje i svedočanstvo žive vere.
Na praznik Svetih cara Konstantina i carice Jelene, patrijarh srpski je služio liturgiju u Beogradu i u nadahnutoj besedi istakao da prava sloboda ne znači činiti šta god poželimo, već biti oslobođen od đavola, smrti i greha kroz zajednicu sa Hristom. Ova poruka dodatno naglašava značaj duhovnog oslobođenja i zajedništva među vernicima.
Na kraju, u rimskim podzemnim hodnicima drevne bazilike, uz mošti Svetog Atanasija Velikog, pravoslavni vernici su obeležili jubilej Prvog vaseljenskog sabora, u prisustvu vladike Lukijana i predstavnika javnog života Srbije i Mađarske. Ovi događaji, kako u Ivanjici, tako i širom sveta, potvrđuju da je vera živa i da se prenosi kroz zajedništvo i tradiciju, ostavljajući neizbrisiv trag u srcima vernika.
