U Beogradu je 25. juna 1966. godine potpisan protokol koji je označio početak razgovora između predstavnika Vlade Socijalističke Federativne Narodne Republike Jugoslavije (SFRJ) i Svete stolice. Ovaj važan dokument je potpisao monsinjor Agostino Kasaroli, pomoćnik državnog sekretara Vatikana, dok je u ime Jugoslavije potpis stavio Milutin Morača, član Saveznog izvršnog veća.
Reakcije na potpisivanje ovog sporazuma bile su raznolike. U rimskim crkvenim krugovima je vladalo mišljenje da je parafom na protokol otvoren put ka rešavanju brojnih pitanja koja su ostala otvorena u odnosima između crkve i države u Jugoslaviji. Biskupi u Hrvatskoj i Bosni i Hercegovini nisu se javno izjašnjavali o ovom pitanju, dok su slovenački biskupi i beogradski nadbiskup Bukatko izrazili javnu podršku protokolu.
Kardinal Franjo Šeper, vođa Katoličke crkve u Hrvatskoj, razgovarao je sa izaslanikom jugoslavenske vlade pri Sv. stolici, Vjekoslavom Cvrljom, 13. septembra 1966. godine. U ovom razgovoru je naglasio da je među biskupima bilo protivnika potpisivanja protokola. Iako su planirali da objave protestno pismo, odustali su nakon poruke pape Jovana VI. Najveći protivnici sporazuma bili su hrvatski sveštenici koji su u avgustu te godine doneli „deklaraciju“, u kojoj su ukazali na to da je „u Jugoslaviji Partija iznad Ustava“ i da otvoreno ide na uništavanje vere.
Jugoslavenska strana je ovaj sporazum prikazala kao svoju pobedu u odnosu prema Katoličkoj crkvi. Državni sekretarijat za spoljne poslove, na čijem je čelu bio Marko Nikezić, zaključio je da je Jugoslavija, potpisivanjem ovog dokumenta, dobila značajan publicitet u zapadnim medijima. Srpska pravoslavna crkva je, međutim, ovaj protokol videla kao novi konkordat, koji bi Katoličkoj crkvi pružio posebne privilegije u odnosu na druge verske zajednice. Kako bi ublažila nezadovoljstvo Srpske crkve, država je odlučila da joj pruži finansijsku pomoć i dodatne privilegije.
Ova paraf je izazvala reakciju i među srpskom političkom emigracijom, koja je povezivala ovaj čin sa Titovim obračunom s Rankovićem na Brionima, koji je smenjen nekoliko nedelja kasnije zbog svog protivljenja sporazumu. Josip Broz Tito, tadašnji vođa Jugoslavije, 1. novembra primio je Vjekoslava Cvrlju i interesovao se kako su biskupi iz Hrvatske primili protokol. Na opasku Cvrlje da je većina bila protiv sporazuma, Tito je primetio da je papa „progresivniji od domaćih biskupa“ i da bi na toj činjenici trebalo izgraditi državnu politiku prema Crkvi.
U narednim decenijama, Tito je imao brojne kontakte sa Svetom stolicom, ali su podaci o njegovim posetama Vatikanu često bili kontradiktorni. U dostupnoj arhivskoj građi zabeleženo je da je Tito prvi put posetio Vatikan 1971. godine, kada se sastao sa papom Pavlom VI. Međutim, istoričari su pronašli dokumente koji ukazuju na to da je Tito zapravo posetio Vatikan već avgusta 1944. godine, kada je razgovarao sa papom Pijem XII.
Ove informacije otkrivene su zahvaljujući radu profesorke Smilje Avramov, koja je istraživala arhive u Rimu i drugim gradovima. Njen rad je potvrdio da je Tito bio u Vatikanu 9. avgusta 1944. godine, što su potvrdile i italijanske novine. Ovaj podatak, međutim, nije bio poznat u jugoslovenskoj istoriografiji sve do njenog istraživanja.
Ovo istraživanje ukazuje na složenost odnosa između Jugoslavije i Svete stolice, kao i na unutrašnje sukobe unutar Katoličke crkve u Jugoslaviji. U vreme kada su se ovi događaji odigravali, politička i crkvena pitanja su bila duboko povezana, a sporazumi i razgovori su često imali dalekosežne posledice za društvo u celini.
