Edvard Munch bio je norveški slikar, pionir ekspresionizma, čija je slika „Krik“ postala simbol anksioznosti modernog čoveka i univerzalnog bola. Rođen je 1863. godine i pohađao je Kraljevsku školu u Kristijaniji (Oslu). Nakon nekoliko boravaka u Parizu 1885. godine, odlučio je da raskine sa impresionističkim stilom. Posle očeve smrti 1889. i duboke depresije, razvio je simbolistički stil i postao je pionir ekspresionizma. Njegov veliki uspeh pratile su česte posete Parizu i Berlinu, ali i sve ozbiljniji problemi sa alkoholom i mentalnim stanjima. Posle nervnog sloma leta 1908, umetnik se nastanio u Norveškoj gde je vodio povučen, ali veoma produktivan život.

Jedan od njegovih zaštitnih znakova jeste i često ponavljanje iste teme. Šest verzija „Bolesnog deteta”, sedam „Devojaka na mostu” i deset „Vampirica” otkrivaju da je ponavljanje bilo jedno od ključnih faktora u Munkovom opusu. Njegov najpoznatiji rad, slika „Krik“, prikazuje anksioznost i bol modernog čoveka. Inspiraciju za ovu sliku pronašao je u prirodi, gde je doživeo jedno teško emotivno iskustvo.

Munk je bio posvećen motivu nage žene koja plače ispred kreveta: između 1906. i 1930. napravio je šest slika, nekoliko crteža, fotografija. Leta 1930. Munk je pretrpeo cepanje mrežnjače usled visokog krvnog pritiska, što je dovelo do krvarenja u desnom oku. Tokom oporavka on je sistematično beležio vizuelne impresije na slikama. Iz ovoga su nastale serije živopisnih akvarela i crteža sa vibrirajućim koncentričnim krugovima.

Predstavljajući osećanja poput ljubavi, seksualnosti i smrti, Munch je prikazao ih kao univerzalne simbole. Njegova dela su vrhunac njegove karijere jer je kroz njih predstavio univerzalne simbole. Iako je doživeo ozbiljne probleme sa alkoholom, mentalnim stanjima i fizičkim zdravljem, Munk je ostavio neizbrisiv trag u svetu slikarstva.

Slika „Krik“ postala je simbol anksioznosti modernog čoveka i univerzalnog bola. Umetnik je prikazao strah od života i smrti, duboke emocije i unutrašnje borbe. Pre nekoliko godina, naučnici su skenirali sliku „Krik“ kako bi utvrdili poreklo manje uočljive mrlje na slici, zaključivši da je u pitanju vosak koji je Munku pao sa sveće u ateljeu. Na slici se takođe nalazi poruka ispisana blago olovkom u gornjem levom uglu: „Ovo može da naslika samo ludak“, čije poreklo i značenje ostaju predmet interesovanja stručnjaka.

Munk je u Nemačkoj proveo svoj najkreativniji period družeći se sa umetnicima i piscima, poput Avgusta Strindberga, što je doprinelo najvećem broju slika koje se smatraju njegovim najvećim delima, poput slike „Vampir i Madona“. Inače, reč je o jednoj od četiri verzije „Vriska“ koliko ih je za života naslikao. Najranija je verzija iz 1893. godine koja se nalazi u Nacionalnoj galeriji u Oslu, dok je jedna slika u privatnom vlasništvu.

Munkov „Krik“ pored toga što je bio inspiracija ekspresionistima, bio je i okidač za slike Fransisa Bejkona na kojima su predstavljene vrišteće pape, kao i za Vorholovu seriju printova Vriska u živahnim koloritima. U isto vreme, 1892. godine Munk je naslikao sliku „Stanje bolesti u sumrak, očaj“ na kojoj je bilo prikazano plamteće nebo, most sa tri figure, zeleno-plavo jezero čiji je prikaz bio vrlo radikalan u to vreme.

Munk je bio vizionarski slikar koji je uspeo da prenese emocije, strahove i patnje modernog čoveka na platnu, stvarajući dela koja izazivaju duboke emotivne reakcije kod posmatrača.

Na kraju, njegova slika „Krik“ nije samo jedno umetničko delo, već univerzalna priča o ljudskom bolu, strahu i anksioznosti, koja će zauvek ostati ključno i inspirativno delo moderne umetnosti.