Danas je u Beogradu, pored temelja nekadašnje Narodne biblioteke Srbije, koja je uništena tokom nemačkog bombardovanja 1941. godine, dodeljena prestižna nagrada „Meša Selimović“ Slobodanu Joviću za njegovu zbirku pesama „Brza pošta“. Ova nagrada, koja se dodeljuje već 37. put uz podršku Ministarstva kulture, predstavlja jedno od najvažnijih priznanja u srpskoj književnosti. Veliki žiri od 45 eminentnih književnih kritičara i teoretičara izabrao je Jovića kao dobitnika za 2025. godinu.
Nagradu, koja se sastoji od Povelje, reljefa sa likom Meše Selimovića i novčanog iznosa, Joviću je uručio Branislav Đorđević, urednik kulturne rubrike „Novosti“. Dr Radivoje Mikić, govoreći o Jovićevoj zbirci, istakao je da pesma predstavlja magijski čin zaceljivanja rana i da se kroz nju obnavljaju stare predstave o svetu i ljudskom životu. Mikić je naglasio da poezija postaje snaga obnavljanja izgubljenih oblika ljudskog razumevanja, te da Jović uspeva da individualizuje svoj lirski glas i poveže ga sa velikim obrascima srpskog pevanja.
Drugi govornik, dr Šefket Krcić, dodao je da Jovićeva poezija pruža nadu u pronalaženju smisla, a da su njegovi stihovi simbolička iskra koja vodi do traganja za utjehom na trnovitom putu egzistencije. Jović stvara originalnu poetsku poziciju u kojoj se može naslutiti san o večnom bitisanju, pokušavajući da se zaštiti od apsurdnih fenomena u svetu.
Svečanosti su prisustvovali i pomoćnik ministra kulture Miodrag Ivanović, glavni urednik SKZ Duško Babić, kao i mnogi književnici i kritičari. Glumica Nataša Lasica je čitala stihove iz nagrađene zbirke. Među gostima bio je i Nikola Momčilović, unuk Meše Selimovića, koji je Joviću čestitao i dobio knjigu sa posvetom.
Slobodan Jović se zahvalio članovima žirija, osnivačima nagrade i čitaocima, ističući da deo pažnje koja je usmerena ka njemu pripada običnim ljudima čije sudbine i živote je neovlašteno ugrađivao u svoje stihove. On je naveo primere junaka iz svojih pesama, poput bake i deka koji idu na pijacu ili dečaka sa probušenim džemperom, naglašavajući da su to ljudi koji ne misle o poeziji, ali joj služe.
Jović je takođe podsetio na bombardovanje Beograda 6. aprila 1941. godine, rekavši da su bombe koje su uništile rukopise bile pucanj u pamćenje. Ipak, on veruje da se sećanje ne gasi i da ga oživljavamo slaveći reč i književnost. U svojoj besedi, Jović je govorio o značaju književnosti kao sredstva za povezivanje ljudi i ideja, naglašavajući da su i moderni i savremeni ljudi opterećeni sličnim strahovima i dilemama.
Na kraju, Jović je istakao da literatura ima moć da spaja udaljene svetove i da je u tom smislu važna za razumevanje ljudske egzistencije. Njegova nadahnuta beseda bila je završena refleksijom o životu, smrti i večnoj potrazi za smislom, govoreći o svojim korenima i ljudskoj povezanosti koja prevazilazi sve razlike.
Ova ceremonija dodele nagrade „Meša Selimović“ nije bila samo proslava književnosti, već i podsećanje na značaj kulture i umetnosti u očuvanju kolektivnog sećanja i identiteta. Jovićeva poezija, kao i njegovo priznanje, osvetljavaju put ka novim obzorima u srpskoj književnosti, dok se istovremeno oslanjaju na bogatu tradiciju i nasleđe koje su ostavili prethodni veliki pisci.
