Kad hodam Beogradom, osećam kao da duva neka promaja. Ovaj grad je na vetrometini, ne samo političkoj, već i kulturnoj i istorijskoj. Na spojevima različitih religija, civilizacija i geografskih puteva, Beograd nosi sa sobom težinu istorije koja se reflektuje kroz identitet njegovih stanovnika. Ove misli izneo je Stefanović u razgovoru za Tanjug, ističući kompleksnost Beograda, koji, prema njegovim rečima, ima nezgodan, nedokučiv karakter.
Stefanović se osvrće na polamiku između pisca Stanislava Vinavera i zagrebačkog kolege Miroslava Krleže, gde je Vinaver tvrdio da Krleža ne razume duh Beograda, koji je živ kao reka. „Ne voleti Beograd znači ne voleti sam život“, rekao je Stefanović, naglašavajući da su promene i turbulencije kroz istoriju ono što ovaj grad čini posebnim.
U svojoj knjizi „Vodič kroz ljubavnu istoriju Beograda“, Stefanović se bavi raznim aspektima beogradske prošlosti. Prva priča koju je istražio je ona o konaku Kneginje Ljubice iz 19. veka, koji je bio vladarski konak iz koga je ona upravljala. Kneginja Ljubica je, prema njegovim rečima, bila snažna ličnost koja je oterala svog muža, kneza Miloša, u Topčider, što je ukazalo na njen autoritet i moć.
Stefanović se šali da „svaka žena treba da ubije ljubavnicu svog muža da bi je on poštovao“, podsećajući na to kako je kneginja Ljubica ubila ljubavnicu svog muža, što je dodatno učvrstilo njen status u društvu. Njena vladavina, kao i njena sposobnost da utiče na događaje u Srbiji, ukazuju na to da je istorija Beograda složenija i manje muška nego što se često misli.
Govoreći o Rimskom bunaru u Beogradskoj tvrđavi, Stefanović napominje da je ovaj bunar izgrađen tokom austrijske uprave u 18. veku i povezuje ga sa bunarom iz Italije. On ukazuje na to da, iako se bunar zove rimski, njegov značaj nije dovoljno istražen i objašnjen, što je simbol nebrige prema kulturnoj baštini.
U njegovim istraživanjima, posebno ga zanimaju likovi koji su ostavili trag u Beogradu. Spominje filozofkinju Kseniju Atanasijević, koja je bila neobična figura između dva rata, živeći sa svojom prijateljicom u jedinom domaćinstvu u Beogradu tog vremena koje nije bilo zasnovano na krvnom srodstvu. Takođe, ističe sudbinu Anice Rebace Savić, čija je tragična smrt postavila pitanja o ljubavi i smrti, a njena ostavština ostavlja dubok utisak na savremene generacije.
Stefanović se osvrće i na prvog srpskog seksologa, Aleksandra Kostića, koji je otvoreno govorio o seksualnosti u vreme kada je to bilo tabu. Njegove ideje su izazvale otpor, ali su pokazale koliko je ljubavni život Beograđana bio skriven i kompleksan.
U Beogradu, kako navodi, skandali su često bili izazvani društvenim normama. Na primer, supruga slikara Paje Jovanovića nije bila primana u visoko društvo jer je njen muž slikao golišavu. Ova situacija oslikava tadašnje moralne norme i granice koje su postavljene za žene u društvu.
Osim toga, Stefanović se osvrće na priču o vojnom obaveštajcu Dragutinu Dimitrijeviću Apisu i kralju Aleksandru Obrenoviću, čija je sudbina simbolizovala konflikte i nesuglasice u srpskoj istoriji, koji su često dovodili do tragedija. Ova priča, kao i mnogo drugih, ukazuje na složenost i dinamičnost beogradske prošlosti.
Na kraju, Stefanović naglašava da ništa u Srbiji nije jednostavno i da je važno sagledati stvari dublje. „Mi smo mnogo složeniji i bolji nego što mislimo o sebi“, zaključuje on, pozivajući na istraživanje i razumevanje bogate istorije Beograda. U pripremi je i treći deo njegove knjige, jer želi da sačuva glasove i istorijske priče koje su deo ovog grada, pre nego što budu zauvek izgubljeni.
