Beč – Austrijski i nemački naučnici rešili su misteriju mumifikacije tela, koje se smatra da je pripadalo svešteniku iz 18. veka. Prema novim istraživanjima, otkriveno je da je proces balsamovanja izveden putem rektuma, što je do sada bila nepoznanica u arheološkim krugovima.
Istraživači su dugo bili zbunjeni metodom mumifikacije, s obzirom na to da prethodni rendgenski snimci nisu pokazali prisustvo materijala unutar tela. Ovaj slučaj se odnosi na sveštenika iz aristokratske porodice, Franca Ksavera Sidlera fon Rozenega, koji je preminuo 1746. godine u svojoj 38. godini života. Njegova mumija je prema rečima naučnika nekada dobijala nadimak “kapelan osušen na vazduhu“, jer je ranije verovano da je njegovo telo prirodno balsamovano.
Naučnici su pokušavali da razjasne ovu misteriju koristeći savremene tehnologije, uključujući CT skeniranje i analize uzoraka tkiva. Ovi napori su pokazali da je proces mumifikacije uključivao upotrebu različitih hemikalija, koje su korišćene da bi se telo očuvalo od raspadanja. Istraživači ističu da je ova tehnika korišćena u cilju očuvanja tela sveštenika u verovanju da će mu to omogućiti bolji put u zagrobni život.
Mumifikacija je praksa koja datira još od drevnog Egipta, ali su se slični procesi pojavili i u drugim kulturama, uključujući i evropske tradicije. U ovom slučaju, mumifikacija fon Rozenega može biti deo specifičnih religioznih i kulturnih običaja tog vremena, koji su se razlikovali od onih u Egiptu.
Arheolozi su otkrili da je mumificirano telo bilo smešteno u drvenu kovčeg, koja je bila ukrašena simbolima religioznog značaja. Takođe, pronađeni su i drugi artefakti koji su ukazivali na njegov status i ulogu u društvu. Ova otkrića pomažu naučnicima da bolje razumeju kako su se slični rituali sprovodili u različitim delovima Evrope, a posebno u Austriji tokom 18. veka.
Pored toga, istraživanje mumije fon Rozenega otvara nova pitanja o praksi balsamovanja tokom tog perioda. Kako su naučnici otkrili, korišćenje rektuma kao načina za unos hemikalija može ukazivati na specifične tehnike koje su se koristile u toj epohi, ali i na više od jednog pristupa očuvanju tela.
Ova otkrića su veoma značajna za istoriju medicine, arheologije i antropologije, jer pružaju uvid u složene procese koji su se koristili za očuvanje ljudskih ostataka. Takođe, pomažu u razumevanju kako su se verovanja u zagrobni život i rituali sahranjivanja razvijali kroz vekove.
Sve ovo predstavlja samo deo šire slike o društvenim i kulturnim normama koje su postojale u 18. veku, kada su religija i nauka često bile isprepletene. Kroz analizu ovih mumifikacija, možemo dobiti uvid u to kako su se tadašnje zajednice nosile sa smrću i verovale u život posle smrti.
Dakle, istraživanje mumije sveštenika iz 18. veka ne samo da razotkriva tajne prošlosti, već i izaziva nova pitanja o tome kako su ljudi u drugim vremenskim epohama mislili o životu i smrti. Ova otkrića, koja se temelje na najnovijim naučnim metodama, doprinose razumevanju kako su se praksa mumifikacije i rituali vezani za smrt razvijali kroz istoriju, ostavljajući nam fascinantne priče koje su deo naše zajedničke ljudske baštine.
