Tim istrazivaca iz Velike Britanije i Francuske je postigao znacajan uspeh u dešifrovanju genoma čoveka koji je živeo pre više od četiri i po milenijuma. Ovi ostaci potiču od muškarca pronađenog na arheološkom nalazištu Nuerat, smještenom oko 265 kilometara južno od Kaira. Radiokarbonsko datiranje je pokazalo da je ovaj pojedinac živeo između 2855. i 2570. godine pre nove ere, što odgovara periodu poznatom kao Staro kraljevstvo Egipta.
Ostaci su bili smešteni u veliku keramičku posudu unutar grobnice isklesane u steni. Ova prirodna hladnija mikroklima unutrašnjosti stena je omogućila izuzetno očuvanje genetskog materijala, što je retkost za egipatske uslove. Zahvaljujući ovom prirodnom „hladnjaku“, DNK je opstao dovoljno dugo da se potpuno dešifruje uz korišćenje savremenih tehnologija.
Istraživanje je vodila dr Adelin Džejkobs, genetičarka sa Univerziteta „Džon Murs“ u Liverpulu i Instituta „Frensis Krik“ u Londonu. Njen tim je koristio podatke iz uzoraka kostiju i zuba kako bi sklopili ono što naučnici nazivaju „genetičkom slagalicom“. Džejkobs je izjavila da im je sklapanje DNK, kostiju i zuba ovog pojedinca omogućilo da stvore sveobuhvatnu sliku njegovog života i porekla.
Analiza je pokazala da je muškarac imao pretežno severnoafričko poreklo, ali i značajan genetski uticaj iz regiona Plodnog polumeseca, koji obuhvata Mesopotamiju i Levant. Ovo otkriće pruža prvi biološki dokaz o dubokoj povezanosti između Egipta i Zapadne Azije, potvrđujući da su ljudi, kulture i ideje tada slobodno prelazili prostore koje danas razdvajaju kontinenti.
Ovo istraživanje predstavlja prekretnicu u egiptologiji i genetskoj arheologiji. Naučnici napominju da je dešifrovanje drevne DNK izuzetno izazovno zbog kombinacije vremena, toplote i peska, koji brzo razgrađuju biološki materijal. Godine 1985, švedski genetičar Svante Pabo uspeo je da izdvoji fragmente DNK iz mumije, ali su potpuni genomi bili nedostižni sve do sada.
Uspeh ovog istraživanja omogućava naučnicima da sa većom preciznošću prate migracione puteve i genetske tokove koji su oblikovali rane civilizacije. Istraživači naglašavaju da je ovo dokaz o spoju dalekih svetova, dodajući da genetski podaci konačno potvrđuju ono što su arheolozi i istoričari odavno naslućivali – da je Egipat bio raskrsnica civilizacija, ne samo kulturno i trgovinski, već i biološki.
U ovom kontekstu, istraživanje predstavlja ključni korak ka razumevanju kompleksnosti i raznolikosti ljudskih migracija i interakcija tokom historije. Genetska analiza može pružiti uvid u to kako su se različite kulture mešale i uticale jedna na drugu, oblikujući identitet i evoluciju društava kroz vekove.
Pored toga, ovo otkriće može otvoriti nova pitanja i puteve istraživanja u oblasti arheologije, antropologije i genetske nauke. Kako se nastavlja razvoj tehnologije i metoda analize, moguće je da će se otkriti još mnoge tajne iz prošlosti koje će dodatno obogatiti naše razumevanje istorije ljudske civilizacije.
U zaključku, dešifrovanje genoma muškarca iz doba Starog kraljevstva Egipta ne samo da daje uvid u njegov lični život i poreklo, već i u složene međusobne veze između različitih regiona i kultura u to vreme. Ovo otkriće naglašava važnost interdisciplinarnog pristupa u istraživanju ljudske istorije i podseća nas na bogatu i raznoliku prošlost koja oblikuje našu sadašnjost.
