Ova knjiga predstavlja bogatu monografiju o Milanu Caciju Mihailoviću, jednom od najznačajnijih lica srpskog pozorišta, koji se može pohvaliti sa više od hiljadu uloga tokom svoje karijere. Priređivači Ivan Mišić i Predrag M. Popović dostavljaju čitaocima uvid u život i rad ovog talentovanog glumca, književnika i pesnika. Monografija „Maraton“, objavljena od strane Narodnog pozorišta Timočke Krajine „Zoran Radmilović“ iz Zaječara, sadrži više od 450 stranica bogato opremljenih fotografijama i podeljena je u nekoliko interesantnih poglavlja.
Na početku monografije, Caci se priseća svojih početaka. Godine 1968. upisuje Akademiju za pozorište, film, radio i televiziju, gde već na drugoj godini dobija stipendiju Narodnog pozorišta. Njegova prva značajna uloga bila je Gavrilo Princip u predstavi „Sarajevski atentat“, što je označilo početak njegove uspešne karijere. Nakon diplomiranja, Caci se pridružuje Ateljeu 212 na poziv Mire Trailović, gde je bife postao mesto okupljanja i razmene ideja među umetnicima.
Caci opisuje bife kao „pravi Univerzitet“, gde su se vodili razgovori o pozorištu, književnosti i društvenim pitanjima. Ovaj prostor bio je ispunjen kreativnom energijom i svedočenjima mnogih umetnika, uključujući i poznate ličnosti poput Zorana Radmilovića. Caci se seća trenutaka kada je atmosfera bila opuštena, a takmičenja u šahu i ekserbolu doprinosila su zajedništvu među kolegama.
Tokom svoje karijere, Caci je pažljivo popisao sve svoje uloge, a njihov broj uključuje oko 140 pozorišnih, 150 televizijskih i više od 600 radio-drama. Njegov rad na radiju je posebno istaknut, a do 2010. godine je dobio godišnju nagradu „Vitomir Bogić“ za najbolje ostvarenje. Njegova prva televizijska uloga bila je u seriji „Hronika palanačkog groblja“, a iako nije imao veliki filmski opus, njegov doprinos pozorištu bio je neprocenjiv.
Kolege iz sveta pozorišta pišu o Caciju kao o „dobrom duhu“ svakog pozorišta u koje je došao. Tanja Bošković ističe njegovu nežnost i lep način ophođenja prema drugima, dok njegov prvi reditelj Arsenije Jovanović naglašava Cacijevu ljudskost. Ovaj aspekt njegove ličnosti čini ga izuzetnim u svetu umetnosti, gde je često teško pronaći istinske vrednosti.
Caci svojim rečima izražava ljubav prema kolegi Ljubiši Baji Bačiću, ističući koliko su mu njegovi stihovi bili važni. Njegova sećanja na druge nezaboravne ličnosti, poput Zorana Radmilovića i Bate Stojkovića, dodatno obogaćuju monografiju. Caci se sa tugom seća tih velikana, govoreći o njihovoj večnosti i značaju u njegovom životu.
U drugoj polovini monografije nalaze se Cacijeve pesme posvećene dragim ljudima, kao i komentari drugih umetnika o njegovim knjigama. Jovan Ćirilov ostavlja poseban trag svojim riječima o „Uspomenaru 212“, naglašavajući da je to delo sačuvalo duh Beograda kakav više ne postoji. Caci ostavlja za sobom bogatu istoriju pozorišta, vreme ispunjeno druženjima, humorom i jakim individualnostima koje su oblikovale scenu.
Caci otkriva i kako je dobio nadimak „Caca“ kao mali dečak, povezujući ga sa simpatičnim književnim junakom iz romana. Ovaj nadimak kasnije se pretvara u „Caci“, koji ga prati kroz celu karijeru. Njegova ljubav prema hrani i životu ogleda se u svemu što radi, čime dodatno obogaćuje njegov lik u monografiji.
U zaključku, monografija „Maraton“ nije samo biografija jednog umetnika, već i svedočanstvo o bogatoj kulturi i tradiciji srpskog teatra. Ona čuva uspomenu na vreme i ljude koji su oblikovali pozorišnu scenu, a Caci Mihailović ostaje jedan od najvažnijih protagonista te priče.
