Joca Savić, reformatorski duh nemačkog teatra, ostaje upamćen kao kraljevski reditelj i osnivač Šekspirove pozornice. Njegov životni put, koji je započeo u Novom Bečeju 1847. godine, obeležen je značajnim dostignućima u oblasti pozorišne umetnosti, iako njegovo srpsko poreklo često ostaje u senci njegovih uspeha u Nemačkoj.
Savić je sa porodicom preselio u Beč 1854. godine, gde je završio Realnu gimnaziju. Njegov talent za glumu pokazao se već na školskoj priredbi, kada je igrao u Šilerovim „Razbojnicima“. Njegov talenat brzo je uočio mentor Zonental iz bečkog Burgteatra, a Savić je dobio svoj prvi profesionalni angažman 1865. u Gradskom pozorištu u Bazelu. Njegova karijera brzo je napredovala, a Savić je postao poznat kao izvanredan mladi glumac, što je dovelo do trogodišnjeg ugovora sa Vajmarskim pozorištem.
Tokom svog umetničkog puta, Savić je postavio dvadeset tri režije Šekspirovih dela, uključujući sve njegove velike tragedije i komedije. Pored toga, režirao je dela drugih poznatih pisaca kao što su Gete i Šiler. Njegova svestranost omogućila mu je da se uspešno bavi i glumom i režijom, a njegovi performansi su bili obeleženi emotivnošću i savršenom dikcijom.
Savić je 1885. godine prešao u Minhen, gde je prihvatio mesto dramskog reditelja u Dvorskom i nacionalnom pozorištu. Tokom dvadeset godina provedenih u Minhenu, režirao je više od 330 predstava raznovrsnog repertoara. Njegov doprinos nemačkom pozorištu je neprocenjiv, a njegova posvećenost proučavanju Šekspirovog dela postavila je temelje za buduće izvođenje ovih klasika.
Pored rediteljskog rada, Savić je bio i autor značajnih dela o pozorišnoj umetnosti. Neka od njegovih najpoznatijih dela uključuju „O svrsi drame“, „Glumac i publika“, i „Šekspir i dramska pozornica“. Njegovo osnivanje Šekspirove pozornice je prekretnica, jer je omogućilo izvođenje originalnih Šekspirovih dela bez prepravki, što je značajno uticalo na razvoj nemačkog pozorišta.
Iako je stekao slavu u Nemačkoj, Savić nikada nije zaboravio svoje srpsko poreklo. Kao mentor, okupljao je srpske studente u Minhenu i pomagao im u njihovim umetničkim naporima. Takođe, redovno se dopisivao sa poznatim srpskim umetnicima i intelektualcima, podstičući napredak srpskog pozorišta. Njegova poseta srpskim pozorištima, kao i predavanje o režiji Šekspirovih dela u Beogradu, ukazuju na njegovu posvećenost srpskoj kulturi.
Profesor dr Dušan Rnjak je posvetio svoje istraživanje Saviću, ukazujući na nedovoljno proučavanje njegovog dela u srpskoj teatrologiji. Rnjak je analizirao Savićeve knjige i pružio dokaze o njegovom značaju za evropsko pozorište. Njegovo bogato nasleđe i doprinos pozorišnoj umetnosti ostavili su dubok trag, a Savić se smatra jednim od najznačajnijih srpskih umetnika koji su doprineli razvoju nemačkog pozorišta.
Tokom svoje karijere, Savić je bio odlikovan mnogim nagradama, uključujući Kraljevski pruski krunski orden, Zlatnu medalju za nauku i umetnost, kao i Orden Svetog Save. Njegova ostavština se i dalje proučava i ceni, kako u Nemačkoj, tako i u Srbiji, a njegovo ime će zauvek ostati upamćeno kao simbol posvećenosti umetnosti.
Savić je sahranjen 1915. godine u Minhenu, ali njegovo nasleđe živi kroz rad i uticaj koji je imao na pozorišnu umetnost, kako u Srbiji, tako i u Nemačkoj. Njegova sposobnost da spoji različite kulturne uticaje i da ostane veran svojim korenima čini ga jednim od najvažnijih figura u istoriji pozorišta.
