Dok se Srbija suočava s političkim previranjima, rastućim tenzijama i intenzivnim javnim raspravama o budućnosti zemlje, Srpska pravoslavna crkva se ne može pohvaliti izostankom unutrašnjih sukoba i podela. Na talasu građanskih protesta, blokada i rastuće polarizacije društva, Biblija se sve više koristi kao oruđe za opravdanje različitih ideoloških stavova i ličnih uverenja.
Profesor Pravoslavnog bogoslovskog fakulteta i šef Grupe za biblistiku, Predrag Dragutinović, u svom autorskom tekstu ukazuje na opasnost fenomena „teologije bunta“ i zloupotrebe Svetog pisma u dnevnopolitičke svrhe. On naglašava da su poslednjih godina društvene turbulencije u Srbiji često pratile unutarcrkvene previranja i sporovi, u kojima se neretko koristi „argument iz Biblije“ za opravdanje određenih političkih stavova. Oni koji imaju Bibliju na svojoj strani, i to interpretiranu na način koji im odgovara, često se predstavljaju kao dosledni u svojoj veri, što ih čini miljenicima sekularnih političkih istomišljenika.
Koncept „teologije bunta“ izgrađen je na selektivnom odabiru biblijskih odeljaka, pozivajući se na bunt protiv crkvenih autoriteta. Ova argumentacija često deluje kao politički pamflet, koristeći biblijske narative bez uzimanja u obzir konteksta u kojem su ti tekstovi nastali. U današnje vreme, takva upotreba Biblije postala je aktuelna, gde se citati iz Svetog pisma koriste za opravdanje političkih stavova, dok su se na protestima mogli videti i transparenti s zloupotrebljenim biblijskim citatima.
Jedan od najdrastičnijih primera ove zloupotrebe predstavlja nedavni „post“ jednog studenta Pravoslavnog bogoslovskog fakulteta, koji je, uprkos tome što je tek na početku studija, dekanu sugerisao da pročita Bibliju. Ova situacija ukazuje na nedostatak elementarnog kućnog vaspitanja i neupućenost u to šta Biblija jeste i kakav je njen značaj unutar Crkve.
Dragutinović podseća da Biblija nije oružje protiv Crkve. U protestantizmu se ne ide Biblijom protiv Crkve, a ni sveti Oci nikada nisu koristili Bibliju kao sredstvo protiv Crkve radi ostvarivanja političkih stavova. Njihova kritika bila je usmerena unutar Crkve, s ciljem izgradnje bratskih odnosa i rešavanja problema među vernicima.
Biblija je crkvena knjiga i Reč Božja, a njen sadržaj je ključan za veru Crkve, koja propoveda spasenje kroz Gospoda Isusa Hrista. U tom smislu, svaka zloupotreba Biblije u političke svrhe je apsurdna. Ona je vekovima čuvana kao svojina Crkve, koja je kroz nju prenosila jedinstvenu poruku o Božijem delovanju. Korišćenje Biblije za promociju ličnih ili političkih interesa, bez obzira na kontekst, pokazuje duboko nerazumevanje njenog značaja.
U zaključku, Dragutinović naglašava da ako neko ne prihvata predanjski okvir Biblije, slobodan je da to učini, ali u tom slučaju Biblija za njega ne može biti živa Reč Božja unutar Crkve. Umesto toga, postaje samo tekst koji može služiti kao alat za opravdanje ličnih frustracija ili političkih agendi. Ova situacija ukazuje na potrebu za dubljim razumevanjem Svetog pisma i njegovog mesta unutar Crkve, kako bi se izbeglo dalje razdvajanje i sukobi unutar zajednice vernika.
Srpska pravoslavna crkva, suočena s ovim izazovima, mora ponovo da afirmiše svoje vrednosti i da se vrati izvoru svoje tradicije, kako bi očuvala jedinstvo i snagu svoje zajednice u ovim turbulentnim vremenima.
