U Srbiji, gajenje krastavaca postalo je najisplativija poljoprivredna proizvodnja, a stručnjaci ističu da značajan deo zarade dolazi svakog septembra kada proizvođači masovno kupuju kornišone za pravljenje turšije. U poslednjih deset godina, Srbija je postala značajan izvoznik krastavaca, a u proizvodnji učestvuje nekoliko hiljada malih poljoprivrednika, čija roba se plasira na tržište Evropske unije.
Uzgoj krastavaca, posebno kornišona, zahteva puno sunčeve svetlosti, ali su ovogodišnje suše uslovile da se plodovi sazreju zahvaljujući sistemima za navodnjavanje. Porodica Mišković iz Kikinde bavi se ovim uzgojem tri godine i beleže odlične prinose, sa 12 kilograma ploda po kvadratnom metru. Dunja Mišković, član porodice, objašnjava da su temperature bile značajno više i da je sistem za navodnjavanje radio duže, što je zahtevalo dodatne napore za održavanje biljaka tokom toplotnih talasa.
Jedna od prednosti uzgoja krastavaca je to što za ostvarenje velikog prihoda nisu potrebne velike površine. Dragan Vukobrat, poljoprivrednik iz Kikinde, ističe da je moguće ostvariti značajne prihode na malim parcelama. U čačanskom kraju, više od 400 domaćinstava ostvaruje stabilan prihod zahvaljujući krastavcima, dok neka vranjska sela imaju tradiciju uzgoja kornišona dužu od tri decenije.
Berba krastavaca traje nedeljama, a angažovanje radnika se isplati. Poljoprivrednici iz Vranja, poput Nenada Trajkovića, ističu cene otkupa, gde prva klasa krastavaca dostiže 135 dinara, druga 90 dinara, dok treća klasa iznosi samo 30 dinara. Iako primete razlike u kvalitetu između klasa, potražnja ostaje visoka, što dodatno motiviše proizvođače.
Ovaj trend rasta u proizvodnji krastavaca može se pripisati i povećanoj potražnji za turšijom i kiselim krastavcima koji su popularni u domaćinstvima. Naime, sezona berbe donosi radosti i ekonomske benefite za mnoge porodice koje se bave ovom delatnošću.
U svetlu ovih informacija, gajenje krastavaca se pokazuje kao značajan segment srpske poljoprivrede, ne samo zbog ekonomske koristi koju donosi, već i kao način očuvanja tradicije i jačanja lokalnih zajednica. Kroz kolektivni rad i zajedničke resurse, poljoprivrednici nastavljaju da se prilagođavaju izazovima koje donose klimatske promene i tržišne fluktuacije, osiguravajući tako održivost i uspeh u budućnosti.
